Taniec śmierci

Gdy zawróciły dawne ścieżki czasu
i narodził się nowy deszcz
w pochmurnym łożysku
złamanej czerni kosmosu.

We mgle pojawili się umarli,
którzy powrócili armią
aby zbawić sen naszej gorączki.
Przed zmysłem otępiałym
powrócili do swych rodzin,
powrócili srebrzystym
spełnieniem burzy.

Tańcem pustkę dolin wypełnili,
niosąc pochodnię błyskawic
ponad zważonymi czołami śmierci,
a księżyc lśnił jaskrawiej.

Powrócili majestatem tęsknot,
fioletową barwą smutku,
we wrota śnieżnobiałe
wzeszli czarnym legionem szkieletów.

Tańczą wśród nas.