Dachowy dialog na odległość.

- Pewnie nie pamiętasz. To było równo rok temu. Parę dni przed moim wyjazdem nad morze. Spytałam Cię wtedy czy się jeszcze kiedyś spotkamy.

- I co powiedziałem?

- Że nie mógłbyś sobie wyobrazić, że nie.

- Pewnie nie mogłem.

- Pewnie nie.

- Ale się nie widzieliśmy od tamtej pory.

- Nie-e.

- Mała, dlaczego Tyś mnie o to spytała?

- Bo miałam przeczucie, że koniec. Że już Cię nigdy więcej nie zobaczę.

- I odeszłaś stąd.

- I pojechałam nad morze.

- A potem odeszłaś.

- A potem odeszłam.

- I już nie wróciłaś.

- Nie.

- Mała?

- Hm?

- Myślisz, że się jeszcze kiedyś spotkamy?

- Nie. Myślę, że nie.

***

Zeszłej nocy wyszłam na dach, rozłożyłam koc i liczyłam wszystkie te gwiazdy, które ofiarowałeś mi poprzedniego miesiąca. Nie starczyło mi palców u rąk, nie starczyło mi palców u nóg, dodawałam więc w pamięci. Gwiazdy migotliwie puszczały porozumiewawcze oko,  a ja łapałam się za guzik  i wypowiadałam szeptem wszystkie błąkające się we mnie marzenia, by wreszcie spełnić się mogły. Dach spalony za dnia słońcem,  grzał przyjemnie me plecy,  dawał oparcie, pozwalając nabrać wewnętrznej równowagi.

Zamknęłam oczy.