Arachnofobia...

Arachnofobia to paniczny, nieuzasadniony lęk przed pająkami. Cierpią na nią nie tylko ludzie, ale także małpy. Niektórzy próbują to tłumaczyć instynktowną, zapisaną w genach reakcją na zagrożenie. Zwłaszcza kobiety mogą być na tym punkcie przewrażliwione, bo ich zadaniem jest m.in. ochrona małych dzieci.

A dlaczego się boimy? Pająki są szybkie, mają aż osiem owłosionych nóg, które często są bardzo długie i cienkie. Wykazują pewien rodzaj inteligencji: pająk, który żeruje w ciemnym pomieszczeniu (np. na ścianie pokoju), po zaświeceniu światła schowa się w ciemne miejsce (np. za szafę). Pajęczyny tych zwierząt na wielu strychach mogą mieć rozpiętość nawet metra. Nieprzyjemnie jest spacerować po lesie, gdy mijając każde drzewo, natrafiamy na sieć krzyżaka. Jest też wiele jadowitych pająków. I to właśnie one odpowiadają za nasz strach także przed małymi, zupełnie nieszkodliwymi pająkami domowymi. Te są nawet pożyteczne - chwytają w sieć i zjadają uciążliwe owady, tj. muchy i komary.

Jedynym sposobem wyleczenia z arachnofobii jest konfrontacja chorego z przedmiotem jego strachu - z wielkim, włochatym pająkiem. Na początku może to być jedynie fotografia, a po uzyskaniu większej pewności siebie - żywy pająk.


Jednak czasem strach przed ośmionogiem jest jak najbardziej uzasadniony i zdrowy - niektóre są bardzo jadowite.