†Ironia losu†

Każdy zagubiony w swoim własnym świecie szuka jego odpowiednika w świecie innych ludzi, szuka uczucia, leku na szarość, na samotność, na swój własny ból. Próbuje wznieść się ponad szarość każdego dnia, który nawet jeżeli nie jest szary to i tak nie jest ani czarny ani biały, bo nikt nie chce żeby taki był. Każdy widzi tylko złe strony swojego mętnego życia, siebie jako zagubioną dusze błądzącą w zaświatach, szukającą miejsca, które pomoże i uśmieży najcięższy ból, które samym swoim istnieniem rozwiąże wszystko co do tej pory pozostawało trudną zagadką. Ale nigdy nie znajduje takiego miejsca. Bo każde miejsce przepełnione szczęściem i nadzieją jest samo w sobie miejscem najgorszej kary, bo jak ja, zagubiona dusza, cierpiąca dusza moge się cieszyć? Nie moge...i samotnie opadam na dno swojego własnego zagubienia.